'क्षणभङ्‍गुरता' ~ [कविता]

अहो ।
माथी बादलका गुच्छाहरु
कसरी हलुकासंग उड्छन्
फेरी
निमेषभरमै क्रोधित भएर वेगसंग
आपसमा
ठोक्किदै, गर्जिदै
पत्थर जस्तै बनाएर आफुलाई
निर्ममतापुर्वक वर्षन आइपुग्छन्
दर्जनौ सपनाहरु बोकेका टाउकाहरुमाथी
असिना बनेर ।

जो हिजो अमृत वर्षा बनेर
प्यासी फुलका जराहरु
सिचिंत गरायो ।
कोपिला फक्रायो ।
धुलो पखाल्यो ।

आज असिना बनेर खसिरहेछ
निर्दोष-फुलहरुमाथी
गरिरहेछ बिद्रोह
निरीह जीन्दगीहरुमाथी
चट्याङ खसाएर ।
तर्साईरहेछ-
ममताको काखमा गुटमुटिएर
निदाउन आटेका बाल हृदयहरु ।

बडो अचम्मित भइरहेछु म-
समयको यो क्षणभङ‍्गुरता देखेर
भित्र र बाहिरका तिम्रा अनेकौं
रुप स्वरुप देखेर ।

प्रीय ।
धेरै प्रश्न अनुत्तरित छाडेर
तिमी यसै हरायौ
त्यो धुमिल क्षितीजपारी
कसैको हात समाएर ।
म यता भुइँमा पल्टेर
बादलका अवशेष हेर्दै
कविता लेखिरहेछु ।
समयको क्षणभङ्‍गुरता माथी
प्रश्न गरिरहेछु- मुर्ख बनेर ।।