प्रिय भाई [कविता]

प्रिय भाई ।

तिमी चढेको विमानले पखेटा फिजाएर उडान भर्दा

हात हल्लाउदै तिम्रो झ्याल तिर सोझिएका 

कति गह्रौ थिए होलान् हाम्रा हातहरु ।

गहभरी आसु पार्दै  मुटुमा ढुंगा राखेर 

जब तिमी चढ्यौ त्यो विमान 

र गायव भयौ छिनभरमै निलो आकासमा

के तिमीले देख्यौ आमाको ओसिला आँखाहरु ?

धेरै दिनसम्म चिसिईरहे आमाका आँखाका परेलीहरु

र बा भक्कानिदै फर्केर कुनापट्टी भन्नुहुन्छ

"अब त छोरो पुग्यो पनि होला....."

म के बोलु यी परस्थितीहरुमा भाई ?

र पस्किदै स्नेह थालीमा यता

भात खाने बेलामा बहिनी गुनासो गर्छे

उता सान्दाईले खायो होला कि नाई ?

म चुपचाप चुपचाप हुन्छु र सुन्छु  मात्रै ।