कालकोठरीका चिसा रातहरु - (कविता)

त्यो रात दिल खोलेर आकाश रोएपछी

बादलको घुम्टो पन्छाएर 'जून' मुस्कुराएथ्यो

र मैनवत्तिको मधुरो प्रकाशमा

एउटा कविता लेखेथे

आज त्यही कवितामा पाउदैछु - आफ्नै प्रतिविम्व

 तिमी त्यही रातको 'जून' जस्तै मुस्कुराइरहन्छ्यौ

 मेरा स्मृतिका विस्मृत श्रीङ्खलाहरुमा ।

अहो ! समयले पनि कति छिट्टै रंग फेरिसकेछ

 कति छिटै फेरिएछन पालुवाहरु

कति छिटै बदलिएछन् यी मान्छेहरु

 तर बदलिएनन्

यी पिडाका शृङ्खलाहरु

 फेरिएनन्

कालकोठरीका  चिसा रातहरु

 पलाएनन्

फेरि उमंगका टुसाहरु ।

 मात्र दुखका प्रकार फेरिए,

आँसु खसाल्ने शैली फेरियो ।

केवल चोट दिने पात्रहरु फेरिए ।

हृदयलाई मैन बनाएर

सोच्दै छु

म पनि त्यो पत्थरको शालिक भैदिएको भए

 कम्तिमा बाच्नुपर्ने थिएन होला

आखाभरी समुन्द्र बोकेर

छातिभरी पहिरो बगाएर

हृदयभरी ज्वालामुखी फुटाएर

हिजो फेरी त्यसैगरि गर्जीयो आकाश

भयो काला बादलहरुको घमासान युद्दपछि - अतिवृष्टी

फेरि सिन्चित भए धुजाधुजा गरि फाटेका जमिनहरु

पखालियो धुलाम्मे सडक र मुक वृक्षहरु ।

फरक यत्ति छ,

पहिले तिमी थियौ,

आज मौनता छ

पहिले तिमी फुल्थ्यौ,

आज क्याक्टस फुलेको छ

चुपचाप चुपचाप मेरा कहानी सुनिदिने बहिरा भित्ताहरु छन्

आर्यघाट जस्तै लाग्ने एष्ट्रे छ

वस् !

फोक्सोले कर्तव्य बिर्सेको छैन

रक्तसञ्चार रोकिएको छैन ।।